Altstadt Wetzlar

Hoewel Wetzlar pas voor het eerst in 1141 is genoemd, gaat de oorsprong van de stad terug tot de achtste eeuw. In het huidige stadsgebied – waar talrijke nederzettingssporen uit de Karolingische tijd gevonden zijn ─ verliep de „Hohe Straße”. Deze liep van Frankfort naar Keulen en Antwerpen via een doorwaadbare plaats in de rivier de Lahn. Op die plaats wird in de 13e eeuw een stenen brug gebouwd. In 897 wijdde de Konradijnse bischop Rudolf von Würzburg een Salvatorkerk welke op de plaats stond van de huidige Dom. Kort daarna sloot het Mariasticht zich daaraan aan. Rondom het Sticht ontwikkelde zich een stedelijke nederzetting bestaande uit ambachtslieden en handelaren. In april 1180 bevestigde Keizer Frederik Barbarossa (Roodbaard) de privileges van „zijn” Wetzlaarse burgers. De stad kreeg de status van rijksstad. Een voogd en een schout regeerden samen met de burgemeester, de schepenen en de stadsraad de stad. De Staufische rijksburcht Kalsmunt, welke boven het Lahndal troont, werd door diverse burchtheren en hun families bewoond, maar verviel vanaf de 16de eeuw. De grotendeels bewaard gebleven donjon van de burcht is nu een uitzichtstoren.

Nog altijd is aan de hand van de straatnamen en de namen van de marktpleinen zowel de topografie alsook de middeleeuwse structuur van Wetzlar te herkennen. Eertijdse beroepen, handelswaar, stedelijke en religieuze instellingen zijn terug te vinden in die namen.

Sinds de 13e eeuw had Wetzlar een stadsmuur met vijf poorten en tenminste negen torens. Voor het onderhoud waren de gildes samen met de burgers verantwoordelijk. In de 19e en 20e eeuw zijn alle torens behalve één, genaamd de „Säuturm”, afgebroken. Van de stadspoorten bleef enkel de „Kalsmuntpoort” in de voorstad Silhofen behouden. Oorspronkelijke en gerestaureerde delen van de stadsmuur scheiden vandaag de dag nog de historische stadskern van de groengordel.

De onvoltooid gebleven Dom deelde het lot van de stad. Toen de opkomende rijksstad vanaf het midden van de 14e eeuw verarmde, ontbrak ook het geld om de Dom verder af te bouwen. Delen van het romaanse kerkgebouw bleven staan en werden niet verder afgebroken, want de gotische noordtoren en de westgevel konden vanwege geldgebrek niet opgetrokken respectievelijk afgebouwd worden.

Toen de burgers tijdens de reformatie overgingen tot het lutherse geloof, kregen ze voor hun kerkdiensten het kerkschip toegewezen. De katholieke stichtsheren behielden het koor. De Dom met zijn steengeworden stadsgeschiedenis laat een blijvende indruk achter.

De economische neergang in de late middeleeuwen betrof alle stadsbewoners. Ze trokken zich binnen de stadsmuren terug en de voorsteden ontvolkten. De burgers, meest handelaren en ambachtslieden, zochten in hun nood een bijverdienste als boer binnen de stadsmuren.

Het opnemen van waalse calvinistische geloofsvluchtelingen in 1586 bracht niet de gewenste economische opleving. Noodgedwongen bevorderde dit wel de religieuze tolerantie. In ieder geval sloten de calvinisten met hun nieuw gebouwde huizen de gaten in de bebouwing. De panden van zowel deze nieuwe inwoners als die van de lokale Wetzlaarse bewoners zijn vaak van liefdevolle vakwerkdecoraties voorzien. Vakwerkhuizen zijn licht ontvlambaar en tot ver in de 18e eeuw legden grote stadsbranden dan ook hele huizenblokken in de as.

Vanaf 1690 bracht het hoogste gerecht in het Heilige Roomse Rijk, het Rijkskamergerecht, de lang gewenste welstand naar Wetzlar. Juristen en adelijke vertegenwoordigers uit het hele rijk verbleven hier enige tijd of vestigden zich hier met hun gezinnen. Nieuwbouwwoningen, fraaie stadspaleizen en andere gebouwen, zoals een barokke kerk, veranderden het stadsbeeld. Uithangborden, geveltekens en andere opsmuk verfraaiden de stad. Het culturele leven kwam tot bloei en talloze vreemdelingen en bezoekers brachten leven in de straten. Nu vormen de vaak gestucte barokke gebouwen uit de tijd van het Rijkskamergerecht een aantrekkelijk contrast met de zorgvuldig gerestaureerde vakwerkhuizen uit vijf eeuwen stadsgeschiedenis.

Met de ontbinding van het Heilige Roomse Rijk in 1806 werd ook het Rijkskamergerecht opgeheven en de stad verviel tot onbeduidendheid. Wetzlar had in 1803 de status van rijksstad verloren en was daardoor in politieke vergetelheid geraakt. Nu kwam daar nog de economische neergang bovenop. In 1815 werd Wetzlar onderdeel van Pruisen. In de 2e helft van de 19e eeuw kwam de industrialisatie met de komst van optische en ijzerverwerkende bedrijven op gang. Het nieuwe Wetzlar brak zijn stadsmuren af en breidde zich tot ver in het Lahndal en het omringende heuvelgebied uit.

De dicht op elkaar gebouwde huizen in de binnenstad met de markante leistenen daken, de meer dan 700 jaar oude stenen Lahnbrug en de in zijn stilistische verscheidenheid bijzondere Dom verlenen Wetzlar haar unieke karakter.

Openingstijden